„Inka 1946”– pamięć o bohaterach nie przeminie

W dniu 3 lutego 2011 roku Sejm uchwalił ustawę o ustanowieniu dnia 1 marca Narodowym Dniem Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Data ta nie jest przypadkowa. Tego dnia w 1951 roku w więzieniu mokotowskim wykonano wyrok śmierci na siedmiu członkach IV Komendy Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”, będących ostatnim ogólnopolskim koordynatorem „Walki o Wolność i Niezawisłość Polski z nową sowiecką okupacją”.

W ramach obchodów „Narodowego dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych” biblioteka powiatowa zorganizowała projekcję spektaklu Teatru Telewizji pt.: „Inka 1946”.  Historia opowiada o mordzie sądowym dokonanym na niespełna 18-letniej Danucie Siedzikównie, sanitariuszce i łączniczce w V Brygadzie Wileńskiej AK, mjra Zygmunta Szendzielorza „Łupaszki”. Jednym z zarzutów jakie jej postawiono było mordowanie rannych jeńców z UB – ludzi, którym w rzeczywistości ratowała życie. Na skutek zdrady byłej łączniczki „Łupaszki”, Reginy, 20 lipca 1946 r., „Inka” wpadła w ręce UB. Pomimo brutalnego śledztwa dziewczyna nie ujawniła żadnych istotnych informacji.

Po krótkiej rozprawie, na podstawie fałszywych i absurdalnych oskarżeń, dziewczyna została oskarżona o nakłanianie do rozstrzelania dwóch funkcjonariuszy UB podczas akcji szwadronu w Tulicach. W dniu 3 sierpnia 1946 r. zapadł wyrok: śmierć. Żołnierze Wyklęci stawiali opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR, toczyli walkę ze służbami bezpieczeństwa ZSRR i podporządkowanymi im służbami w Polsce. Uczestnicy ruchu partyzanckiego określani są dziś jako „żołnierze wyklęci”, „żołnierze drugiej konspiracji” czy jako „żołnierze niezłomni” – wierni do końca. Uchwalenie Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych jest formą uczczenia ich walki i ofiary, ale także bólu i cierpienia, jakich doznawali przez wszystkie lata PRL-u i ciszy po 1989 roku.